La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank. Страница 11

“Permesu ke mi konigu al vi sian Mostinon, a Regino. ” Doroteo klinetis sian kapon solene kaj a Regino riverencis, kaj post tio si farigis tre amikema kun la knabineto. La Birdotimigilo kaj a Hakisto nun komencis ligi la musojn al la caro, uzante la snuretojn kiujn ili estis alportintaj. Unu ?najo de ciu snureto estis ligita cirkau la a kolon de ciu muso kaj a alia ?no al a careto. Kompreneble la careto estis miloble pli granda ol iu el a musoj tirontaj gin; sed kiam ciuj musoj estis alligitaj ili povis tre facile tiri gin. Ec a Birdotimigi o kaj a Stana Lignohakisto povis sidi sur gi, kaj ili estis rapide tirataj de siaj strangaj cevaletoj al la oko kie la Leono kusis dormante. Post multa tre malfacila aboro, car a Leono multe pezis, ili sukcesis tiri lin sur a careton. Post tio a Regino ordonis ke sia sia popolo komencu, car si timis ke se a musoj restos tro onge inter la papavoj ankau ili ekdormos. Unue la bestetoj, kvankam multaj, apenau povis moveti la peze sargitan careton; sed a Hakisto kaj a Birdotimigilo ambau pusis de mal-antaue, kaj ili pli bone sukcesis. Baldau ili ?nrulis la Leonon el inter a papavoj sur a verdajn kampojn, kie li povis denove spiri la dolcan, fresan aeron, anstatau la venenan odoron de la ?oroj.

Doroteo venis renkonte al ili kaj elkore dankis la musetojn car ili savis de morto sian akompananton. Si jam multe amis la grandan Leonon kaj si gojis pro lia savigo. Post tio a musoj estis malligitaj al a careto kaj forkuris tra a herbaron al siaj hejmoj. La Regino de la Musoj foriris la plej lasta.

“Se iam vi denove bezonos nin, ”si diris, “venu en la kampon kaj voku, kaj ni audos vin kaj venos helpi vin. Adiau! ”

“Adiau! ”ciuj respondis, kaj a Regino forkuris, dum Doroteo ?rme tenis Toton por ke li ne postkuru kaj timigu sin. Post tio ili sidigis apud a Leono atendante lian vekigon vekigon; kaj a Birdotimigilo portis al Doroteo fruktojn el apuda arbo, kaj si mangis ilin.

“Permesu ke mi konigu al vi sian Mostinon, la Regino. ”

Capitro X

La Pordogardisto

Iom longe poste la Malkuraga Leono vekigis, car li kusis tre longe inter la papavoj, enspirante ilian mortigan odoron; sed kiam li ja malfermis siajn okulojn kaj ruligis de la careto li goje trovis sin viva.

“Mi kuris laueble rapide, ”li diris, sidiginte kaj oscedante; “sed a ?oroj superfortis min. Kiel vi elirigis min? ” Ili rakontis al li pri la kampomusoj, kaj kiel ili malavare savis lin de morto; kaj a Malkuraga Leono ridis, kaj diris:

“Mi ciam opiniis min tre granda kaj timiga; sed ec malgrandaj ?oroj preskau mortigis min, kaj malgrandaj musoj savis mian vivon. Cio estas tre stranga! Sed, kamaradoj, kion ni faru nun? ”

“Ni devas pluserci por retrovi a vojon el ?avaj brikoj, ”diris Doroteo; “kaj post tio ni povos marsadi lau gi al la Smeralda Urbo. ” Do, car la Leono estis tute refresigita, kaj tute bone fartis denove, ili ciuj komencis marsi, kaj multe guis la iradon tra la mola, fresa herbaro; kaj post nelonge ili atingis la vojon el ?avaj brikoj kaj returnis sin por marsi cele la Smeraldan Urbon kie logas la granda Oz. La vojo estis nun glata kaj bone pavimita, kaj a cirkaua pejzago estis bela; tial la marsantoj goje lasis la arbaron multe malantaue kaj kun gi la multajn dangerojn renkontitajn en giaj mornaj ombroj. Denove ili povis vidi barilojn konstruitajn laulonge de la vojo; ed ci tiuj estis verdkoloraj, kaj kiam ili atingis dometon, en kiu sajne logas kultivisto, ankau tio estis verdkolora. Ili preterpasis plurajn tiajn dometojn dum a posttagmezo, kaj kelkfoje homoj venis al a pordoj kaj rigardis ilin kvazau dezirante fari demandojn; sed neniu proksimigis al ili nek parolis al ili pro la granda Leono, kiun ili multe timis. La homoj ciuj estis vestitaj per tre belaj smeraldaverdaj vestoj kaj surportis pintajn capelojn kiel la Mangtuloj.

“Jen certe a Lando Oz, ”diris Doroteo, “kaj nepre ni proksimigas al la Smeralda Urbo. ”

“Jes, ”respondis la Birdotimigilo; “cio verdas ci tie, kaj en la Lando de la Mangtuloj bluo estis la preferata koloro. Sed oni ne sajnas egale amikemaj kiel la Mangtuloj kaj mi suspektas ke ni ne sukcesos trovi dormolokon por tranokti. ”

“Mi volas mangi ion alian ol nur fruktojn, ”diris la nur fruktojn, ”diris la knabino, “kaj mi certas ke Toto estas malsatega. Ni haltu ce la sekva domo kaj parolu kun la logantoj. ” Do, kiam ili atingis relative grandan domon, Doroteo kurage marsis al a pordo kaj frapis. Virino Virino malfermis gin nur su ?ce por trarigardi, kaj diris,

“Kion vi volas, infano, kaj kial tiu granda Leono estas kun vi? ”

“Ni volas tranokti kun vi, se vi permesos, ”respondis Doroteo; “kaj a Leono estas mia amiko kaj kamarado, kaj nenial damagus vin. ”

“Cu li estas malsovaga? ”demandis la virino iomete pli malfermante la pordon.

“Ho jes; ”diris la knabino, “kaj li estas ankau ege malkuraga; do li multe pli timos pro vi ol vi timos pro li. ”

“Nu, ”diris la virino, pripensinte kaj denove rigardetinte a Leonon, “se estas tiel do vi rajtas enveni, kaj mi donos al vi iom da vespermango kaj okon kie vi povos dormi. ” Do ili ciuj eniris la domon, kie estis, krom a virino, du infanoj kaj viro. La kruro de la viro estis vundita, kaj li kusadis sur sofo en angulo. Ili sajnis tre surprizitaj de la stranga grupo, kaj dum a virino surtabligis la mangilojn la viro demandis,

“Kien iras vi ciuj? ”

“Al a Smeralda Urbo, ”diris Doroteo, “por renkonti la Grandan Ozon. ”

“Cu vere? ”krietis la viro. “Cu vi certas ke Oz akceptos renkonti vin? ”

“Kial ne? ”si respondis.

“Nu, oni diras ke li neniam permesas ke iu ajn eniru al li. Mi multafoje estis en la Smeralda Urbo, kaj gi estas bela kaj mirinda urbo; sed mi neniam ricevis permeson vidi la Grandan Ozon, nek mi scias pri iu alia vivanto kiu vidis lin. ”

“Cu li neniam eliras? ”demandis la Birdotimigilo.

“Neniam. Li sidas tagon post tago en la granda tronocambro de la palaco, kaj ec liaj servistoj neniam vidas lin vizag-al-vizage. ”

“Kia li estas? ”demandis la knabino.

“Estas malfacile diri, ”diris la viro penseme. “Komprenu, Oz estas granda Sorcisto, kaj li povas doni al si kian ajn deziratan formon. Do kelkaj diras ke li aspektas kiel birdo; kaj kelkaj ke li aspektas kiel elefanto; kaj kelkaj diras ke li aspektas kiel kato. Al aliaj li aspektas bela feino, au elfo, au kia ajn li deziras. Sed kiu estas la vera Oz, kiam li surprenas sian propran formon, neniu vivanto scias. ”

“Tre strange, ”diris Doroteo; “sed ni devos strebi, iel, renkonti lin, car alie nia alveno estos vana. ”

“Kial vi volas renkonti la teruran Ozon? ” demandis la viro.

“Mi volas ke li donu al mi cerbajon, ”diris la Birdotimigilo, fervore.

“Ho, Oz povus fari tion su ?ce facile, ”deklaris la viro. “Li havas pli da cerbo ol li bezonas. ”

“Kaj mi volas ke li donu al mi koron, ”diris la Stana Lignohakisto.

“Tio ne genos lin, ”pludiris la viro, “car Oz havas grandan kolekton da koroj, ciudimensiajn kaj — formajn. ”

“Kaj mi volas ke li donu al mi kuragon, ”diris la Malkuraga Leono.

“Oz tenas grandan poton da kurago en sia tronocambro, ”diris la viro, “kiun li kovris per ora plado, por ke gi ne super ?uu el gi. Li tre volonte donos iom a vi. ”

“Kaj mi volas ke li resendu min al Kansas, ”diris Doroteo.

“Kie estas Kansas? ”demandis la viro, surprizite.

“Mi ne scias, ”respondis Doroteo malgoje, “sed gi estas mia hejmo, kaj mi certas ke gi estas ie. ”

“Versajne. Nu, Oz povas fari cion; do mi supozas ke li trovos Kansason por vi. Sed unue vi devos renkonti lin, kaj tio estos tre malfacila tasko; car al la Granda Sorcisto ne placas renkonti iun ajn, kaj kutime tio, kion li deziras, okazas. Sed kion VI volas? ”li pludiris, parolante al Toto. Toto nur skuis sian voston, car, neklarigeble, i ne kapablis paroli. La virino nun vokis al ili dirante ke la mango estas preta, do ili grupigis cirkau la tablon kaj Doroteo mangis bongustegan kacon kaj teleron da kirlitaj ovoj kaj teleron da bona blanka pano, kaj guis la mangon. La Leono mangis iom da kaco, sed gi ne placis al li, kaj li diris ke