La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank. Страница 24

Ankau vidigis belaj malgrandaj brutodomoj, kiujn cirkauis porcelanaj bariloj; kaj multaj bovinoj kaj safoj kaj cevaloj kaj porkoj kaj gekokoj, ciuj konsistantaj el porcelano, staris en grupoj. Sed plej strangaj estis la homoj logantaj en tiu kurioza lando. Trovigis melkistinoj kaj sa ?stinoj, kun brilkoloraj korsajoj kaj oraj cirkletoj tute kovrantaj la robojn; kaj princinoj kun plej belaj roboj el argento kaj oro kaj purpuro; kaj sa ?stoj vestitaj per gisgenuaj kulotoj kiujn ornamis vertikalaj rugetaj kaj ?avaj kaj bluaj strioj, kaj oraj bukoj sur la suoj; kaj princoj kun juvelkovritaj kronoj sur la kapoj, kaj ili surportis ermenajn robojn kaj satenajn manteletojn; kaj komikaj klaunoj kun krisphavaj roboj, kaj rondaj rugaj makuloj sur la vangoj kaj altaj, pintaj capoj. Kaj plej strange, la homoj ciuj konsistis el porcelano, ec iliaj vestoj, kaj ili estis tiel malgrandaj ke la plej alta elili ne estis pli alta ol genuo de Doroteo. Unue neniu ec rigardis la alvenintojn, escepte de unu malgranda purpura porcelana hundo kun tre granda kapo, kiu iris al la muro kaj bojis je ili per voceto, kaj tuj poste forkuris.

“Kiel ni malsupreniros? ”demandis Doroteo. Ili trovis la eskalon tro peza tiel ke ili ne povis suprentiri gin, do la Birdotimigilo faligis sin de la muro kaj la aliaj saltis sur lin por ke la malmola planko ne damagu iliajn piedojn. Kompreneble ili zorgis ne fali sur lian kapon por ke la pingloj ne penetru iliajn piedojn.

Kiam ciu jam malsuprenigis sekure ili levis la Birdotimigilon, kies korpo nun estis tre plata, kaj per frapetoj regustigis lian pajlon.

“Ni devos transiri ci tiun strangan lokon por atingi la alian ?ankon, ”diris Doroteo; “car estus malsage iri alidirekte ol rekte Suden. ” Ili komencis marsi tra la lando de la porcelana popolo, kaj jam tuj ili proksimigis al porcelana melkistino melkanta porcelanan bovinon. Dum ili proksimigis, la bovino subite piedfrapis kaj renversis la tabureton, la sitelon, kaj ec la melkistinon mem, kiuj ciuj falis sur la porcelanan teron tre brue. Doroteon sokis vidi ke kruro de la bovino estis derompita, kaj ke la sitelo kusis multe dispecigita, kaj la maldekstra kubuto de la kompatinda melkistino estis nocita.

“Jen! ”kriis la melkistino kolere. “Vidu kion vi faris! La kruro de mia bovino estas rompita, kaj mi devos konduki sin al la riparisto por surgluigi gin. Pro kio vi venis ci tien kaj timigis mian bovinon? ”

“Mi multe bedauras, ”respondis Doroteo, “bonvolu pardoni nin. ” Sed la bela melkistineto estis multe tro cagrenita por respondi. si prenis la kruron paute kaj forkondukis sian bovinon, la kompatinda besto lamis sur siaj tri kruroj. Forirante la melkistino riprocege transrigardis sian sultron al la mallertaj fremduloj, premante sian nocitan kubuton al sia ?anko. Doroteo multe malgojis pro tiu akcidento.

“Ni devos esti zorgoplenaj, ”diris la bonkora Hakisto, “por ke ni ne damagu tiom ci tiujn belajn hometojn ke ili neniam regustigos. ” Iom poste Doroteo renkontis vere belege vestitan junan princinon, kiu ekhaltis tuj kiam si vidis la fremdulojn kaj komencis forkuri. Doroteo volis pli detale vidi la princinon, do si kure sekvis sin; sed la porcelana knabino kriis,

“Ne casu min! Ne casu min! ” Sia voceto estis tiom timoplena ke Doroteo ekhaltis kaj diris,

“Sed kial? ”

“Car, ”respondis la princino, ankau haltinte, el sendangera malproksimo, “se mi kuros mi eble falos kaj rompigos. ”

“Sed cu ne eblus ripari vin? ”diris la knabino.

“Ho, jes; sed oni neniam estas egale bela post riparigo, komprenu, ”respondis la princino.

“Versajne ne, ”diris Doroteo.

“Pripensu S-ron Serciston, unu el iaj klaunoj, ”pludiris la porcelanulino. “Li ciam klopodas stari surkape. Li tiom ofte rompis sin ke cent partoj de li estas riparitaj, kaj li tute ne plu estas bela. Jen, li venas jam nun, vidu mem. ” Efektive, gaja malgranda klauno nun venis marsante direkte al ili, kaj Doroteo povis vidi ke malgrau liaj belaj vestoj el rugo kaj ?avo kaj verdo lin tute kovris fendetoj ciudirekten irantaj kiuj klare montris ke li estis multparte riparita. La Klauno metis siajn manojn en siajn posojn, kaj sveliginte siajn vangojn kaj kapoklinetinte al ili senrespekte li diris:

“Mia kara dam’, Pro kio jam Okulo tre rigida? Kvazau estas vi Nenio pli Ol fajrsovil’ridiga! ”

“Silentu, sinjoro! ”diris la Princino; “jen fremduloj respektendaj! ”

“Mi venis ek’, do jen respekt’”deklaris la Klauno, kaj tuj li surkapen starigis.

“Ne genu vin S-ro Sercisto, ”diris la Princino al Doroteo; “lia kapo estas multe fendita, kaj tio malsagigas lin. ”

“Li tute ne genas min, ”diris Doroteo. “Sed vi estas belega, ”si pludiris, “certe mi amegus vin. Cu vi permesos ke mi reportu vin al Kansas, kaj metu vin sur la kamenbreton de Onklino Em? Mi povus porti vin en mia korbo. ”

“Tio tre malfelicigus min, ”respondis la porcelana Princino. “Sciu ke ci tie en nia lando ni logas kontente, kaj ni povas paroli kaj cirkaumovigi lauplace. Sed kiam iu el i estas forprenita iaj artikoj tuj rigidigas, kaj i nur staras rekte kaj belaspektas. Kompreneble oni e volas ion alian kiam i estas sur kamenbretoj kaj

srankoj kaj salontabloj, sed niaj vivoj estas multe pli agrablaj ci tie en nia propra lando. ”

“Mi neniel volus malfelicigi vin! ”krietis Doroteo.

“Do mi nur diros adiau. ”

“Adiau”respondis la princino. Ili zorgoplene marsis tra la porcelana lando. La bestetoj kaj homoj forkuris por eviti ilin, timante ke la fremduloj rompos ilin, kaj post proksimume horo la marsantoj atingis la alian ?ankon de la lando kaj la porcelanan muron. Gi estis malpli alta ol la unua, tamen, kaj starante sur la dorso de la Leono ili ciuj sukcesis grimpadi al la supro. Post tio la Leono kuntiris siajn krurojn kaj saltis sur la muron; sed guste kiam li saltis li renversis porcelanan pregejon per sia vosto kaj plene disfrakasis gin.

“Domage, ”diris Doroteo, “sed mi vere kredas ke nur tre bonsance ni ne pli damagis tiujn hometojn ol per rompo de kruro de bovino kaj de pregejo. Ili estas tiom rompeblaj! ”

“Tiel ja estas, ”diris la Birdotimigilo, “kaj mi dankemas car mi konsistas el pajlo kaj ne estas facile rompata. Oni povas sperti multon pli malbonan en la mondo ol esti Birdotimigilo. ”

Capitro XXI

La Leono farigas la Rego de la Bestoj

Atinginte la mal supron de la porcelana muro, la marsantoj trovis sin en malagrabla lando, plena de marcoj kaj kovrita de alta ?herbaro. Estis malfacile marsi longe sen fali en kotoplenajn truojn, car la herbaro estis densega kaj kasis ilin. Tamen, zorgante pri sia marsado ili sukcesis sekure atingi solidan teron. Sed ci tie la lando sajnis ec pli sovaga, kaj post longa enuiga marsado tra la herbajaro ili eniris alian arbaron, kie la arboj estis pli grandaj kaj pli malnovaj ol ciuj kiujn ili gis tiam vidis.

“Jen arbaro vere belega, ”deklaris la Leono, cirkaurigardante gojoplene; “neniam mi vidis pli belan lokon. ”

“Iom deprima, ”diris la Birdotimigilo.

“Tute ne, ”respondis la Leono; mi volonte logus ci tie dum la tuta vivo. Rimarku la molecon de la sekaj folioj sub la piedoj kaj la ricecon kaj verdecon de la musko krociginta al la malnovaj arboj. Certe neniu sovaga besto povus deziri pli placan hejmon. ”

“Eble nun estas sovagaj bestoj en la arbaro, ”diris Doroteo.

“Versajne jes, ”respondis la Leono; “kvankam mi neniun vidas cirkaumarsanta. ” Ili marsis tra la arbaro gis farigis tro mallume por plia marsado. Doroteo kaj Toto kaj la Leono kusigis por dormi, dum la Hakisto kaj la Birdotimigilo gardis ilin, kiel kutime. Post la matenigo ili rekomencis marsi. Antau ol ili marsis grandan distancon ili audis mallautan sonon, kiel de la mugetado de multaj sovagaj bestoj. Toto ploretis iom sed neniu el la aliaj timis kaj ili plu lauiris la multe uzitan vojeton gis ili atingis malferman lokon en la arbaro, en kiu estis kunen venintaj vidis centoj da ciuspecaj bestoj. Estis tigroj kaj elefantoj kaj ursoj kaj vulpoj kaj lupoj kaj ciu alia ebla besto, kaj dummomente Doroteo timis. Sed la Leono klarigis ke la bestoj diskutas, kaj lau ilia kriado kaj mugado li supozas ke ili sentas gravan minacon. Dum li parolis pluraj bestoj ekrimarkis lin, kaj tuj la tuta bestaro eksilentis kvazau pro magio. La plej granda tigro venis al la Leono kaj klinis sin, dirante,