La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank. Страница 19

“Vere,”respondis Ojo, pliproksimiginte por rigardeti tra la stangoj de la barilo. “Kion ni faru, Vilulo?Se ni havus ?ugilojn ni eble ?ugus trans la muron, sed ni ne povas grimpi gin kaj krom se ni atingos la Smeraldan Urbon mi ne povos trovi la necesajojn por revivigi Oncjon Noncjon.”

“Tute vere,”respondis la Vilulo, trankvile;“sed mi konas ci tiun barilon, car mi multfoje trairis gin.”

“Kiel?”ili ciuj demandis.

“Mi montros al vi,”diris li. Li starigis Ojon en la mezon de la vojo kaj metis Cifonerojn tuj malantau lin, kun siaj vatitaj manoj sur liaj sultroj. Post la Mikscifona Knabino sekvis la Vuzo, kiu tenis parton de sia jupo per sia buso.

Lasta estis la Vitra Kato, kiu ?rme tenis la voston de la Vuzo per siaj vitraj makzeloj.

“Nun,”diris la Vilulo, “vi ciuj devas ?rme fermi viajn okulojn, kaj teni ilin fermitaj gis mi diros ke vi malfermu ilin.”

“Mi ne povas,”objetis Cifoneroj. “Miaj okuloj estas butonoj, kaj ne estas fermeblaj.”

Do la Vilulo ligis sian rugan postukon sur la okulojn de la Mikscifona Knabino kaj ekzamenis ciujn aliajn por certigi ke ili tenas siajn okulojn ?rme fermitaj kaj povas vidi nenion.

“Kia estas la ludo?Sekvu-la-blindulon?”demandis Cifoneroj.

“Silentu!”ordonis la Vilulo, severe. “Cu pretaj?Do sekvu min.”

Li prenis manon de Ojo kaj kondukis lin antauen sur la vojo de ?avaj brikoj cele la barilon. Firme tenante unu la alian ili ciuj sekvis en vico, anticipante ciuminute batigi kontrau la ferajn stangojn. La Vilulo ankau tenis siajn okulojn fermitaj, tamen marsis rekte antauen, kaj farinte cent pasojn, kiujn li zorge kalkulis, li haltis kaj diris:

“Nun vi povas malfermi viajn okulojn.”

Ili faris tion, kaj mirigis ilin trovi la muron kaj la barilon longe malantau si, dum antau ili la Blua Lando de la Mangtuloj cedis al verdaj kampoj, kun belaj domoj de kultivistoj dislokitaj inter ili.

“Tiun muron,”klarigis la Vilulo, “oni nomas vidiluzio.

Gi estas tute reala dum vi tenas viajn okulojn malfermitaj, sed se vi ne rigardas gin la bariero tute ne ekzistas. Estas same rilate al multaj aliaj malbonoj en la vivo;ili sajnas ekzisti, tamen estas nur sajno kaj ne vero. Rimarku ke la muro —tio, kion ni supozis muro —apartigas la Mangtulan

Landon de la verda lando kiu cirkauas la Smeraldan Urbon, kiu kusas ekzakte en la centro de Oz. Estas du vojoj el ?avaj brikoj tra la Mangtula Lando, sed tiu kiun ni sekvis estas la plej bona el ili. Doroteo foje veturis lau la alia vojo, kaj renkontis multe pli da dangeroj ol ni. Sed ciuj niaj problemoj ?nigis por nun, car plia tago da veturado venigos nin al la granda Smeralda Urbo.”

Ili multe gojis scii tion, kaj pluiris plenaj de nova kurago. Post kelkaj horoj ili haltis ce domo de kultivisto, kie la logantoj estis tre afablaj kaj invitis ilin mangi. La kultivista familio rigardis Cifonerojn tre interesate sed sen granda miro, car ili kutimis vidi eksterordinarjn ulojn en la Lando Oz.

La mastrino de tiu domo prenis sian kudrilon kaj fadenon kaj kudris la truojn faritajn de la histrikaj sagplumoj en la korpon de la Mikscifona Knabino, kaj post tio oni certigis al Cifoneroj ke si aspektas bela kiel antaue.

“Vi devus surhavi capelon,”komentis la virino;“car tio evitigus fadon de la koloroj de via vizago pro la suno. Mi havas ce mi kelkajn cifonojn kaj cifonetojn, kaj se vi restos dum du au tri tagoj mi faros por vi belan capelon kiu bone taugos por vi.”

“Ne gravas la capelo,”diris Cifoneroj, skuante siajn fadenplektajojn;“estas afabla propono, sed ni ne povas halti.

Mi ankorau ne trovas miajn kolorojn ec iomete fadintaj;cu vi?”

“Ne multe,”respondis la virino. “Vi ankorau estas belega, malgrau via longa veturo.”

La infanoj de la familio volis gardi la Vitran Katon kiel ludkunulon, do oni proponis al Fusulo bonan hejmon se si restos;sed la katon multe tro interesis la aventuroj de Ojo kaj si rifuzis resti.

“Infanoj estas krudaj ludkunuloj,”si komentis al la Vilulo, “kaj kvankam ci tiu hejmo estas pli agrabla ol tiu de la Kurbiginta Magiisto mi timas ke min baldau plene frakasus la knaboj kaj knabinoj.”

Ripozinte ili rekomencis sian veturon, trovante la vojon nun glata kaj place surpasebla kaj ke la lando farigas ju pli bela des pli ili proksimigas al la Smeralda Urbo.

Post kelka tempo Ojo komencis marsi sur la verda herbo, zorge rigardante cirkau si.

“Kion vi sercas?”demandis Cifoneroj.

“Sesfolion,”diris li.

“Ne faru tion!”kriis la Vilulo, fervore. “Estas kontraulege pluki sesfolion. Vi devos atendi gis vi ricevos konsenton de Ozma.”

“Si ne scius,”deklaris la knabo.

“Ozma scias multajn aferojn,”diris la Vilulo. “En sia cambro estas Magia Bildo kiu montras kiun ajn scenon en la Lando Oz kie estas fremduloj au veturantoj. Si eble jam nun rigardas bildon pri ni, kaj rimarkas cion kion ni faras.”

“Cu si ciam rigardas la Magian Bildon?”demandis Ojo.

“Ne ciam, car si havas multon alian farendan;sed, kiel mi diras, si eble rigardas nin jam cimomente.”

“Ne gravas al mi,”diris Ojo, per obstina voctono;“Ozma estas nur knabino.”

La Vilulo rigardis lin surprizite.

“Ozma devus gravi al vi,”diris li, “se vi atendas savi vian onklon. Car, se vi malamikigos nian potencan Reganton, via veturo nepre ?askos;male, se vi amikigos kun Ozma, si volonte helpos vin. Kaj ke si estas knabino, tio estas alia kialo ke vi obeu siajn legojn, se vi estas gentila. Ciu en Oz amas Ozman kaj malamas siajn malamikojn, car si estas same justa kiel potenca.”

Ojo pautis dum kelka tempo, sed ?ne reiris al la vojo kaj fortenis sin de la verdaj trifolioj. La knabo estis mishumora dum unu au du pliaj horoj, car li vere ne povis kompreni kial estus malbone pluki sesfolion, se li trovus tion, kaj malgrau kion diris la Vilulo li ankorau opiniis maljusta la legon de Ozma.

Ili baldau atingis belan areton da altaj majestaj arboj, tra kiu la vojo iris severe kurbe —unue unudirekte kaj poste alidirekte. Dum ili marsis tra tiu arbareto ili audis iun foran kanti, kaj la sonoj pli kaj pli proksimigis gis ili povis rekoni la vortojn, kvankam la kurbo de la vojo ankorau kasis la kantanton. La kanto estis proksimume tia:

“Saluton al la pajlo bela Trancita el la ?irta gren’, Plejbela ajo tute hela De kampo plena ben’.

Krunkla gojo min plenigas

Dum mi pajlaron vidas; Car tiam gin mi al mi ligas — La grenan oron ?das.”

“Ha!”kriis la Vilujo;“venas mia amiko la Birdotimigilo.”

“Kio?Vivanta Birdotimigilo?”demandis Ojo.

“Jes;mi parolis al vi pri li. Li estas bonegulo, kaj tre inteligenta. Vi amos lin, mi estas certa.”

Guste tiam la fama Birdotimigilo de Oz cirkauiris la kurban angulon de la vojo, rajdante lignan Segcevalon kiu estis tiom malgranda ke la kruroj de gia rajdanto preskau tusis la teron.

La Birdotimigilo surhavis la bluan vestaron de la Mangtuloj, car en ci ties lando li farigis, kaj sur lia kapo estis pinta capelo kun plata rando ornamita per tintantaj sonoriletoj. Dika snuro estis ligita cirkau lia talio por konservi lian formon, car li estis plenigita per pajlo en ciu parto escepte de la supra parto de lia kapo, kie foje la Sorcisto de Oz metis lignerojn miksitajn kun kudriloj kaj pingloj por akrigi lian menson. La kapo mem estis nur stofa sako, ?ksita al la korpo ce la kolo, kaj sur la antauo de tiu sako vizago estis pentrita —okuloj, oreloj, nazo kaj buso.

La vizago de la Birdotimigilo estis tre interesa, car gi portis komikan tamen amikigan esprimon, kvankam unu okulo estis iom pli granda ol la alia kaj la oreloj ne similis inter si. La Mangtula kultivisto kiu faris la Birdotimigilon neglektis kudri lin per fajna kudrado kaj tial iom de la pajlo per kiu li estis plenigita emis elpusi sin inter la kudrovicoj. Liaj manoj konsistis el vatitaj blankaj gantoj, kun la ?ngroj longaj kaj malrigidaj, kaj sur siaj piedoj li portis Mangtulajn botojn el blua ledo kun largaj faldoj ce la suproj.