La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank. Страница 8

"Fine mi trovis malgrandan arbon sur kiu, mi supozis, kreskas la samaj fruktoj kian mi mangis. La bero estis malhele purpura anstatau hele lavenda, sed alie gi estis tute simila. Car mi ne povis grimpi la arbon, mi devis atendi sub gi gis akra venteto estigis kaj skuis la brancojn tiel ke bero ekfalis. Tuj mi prenis gin kaj lastafoje rigardinte la mondon — lau mia tiama supozo — mi tuj mangis la beron. Apost tio, surprize al mi, mi komencis regrandigi, gis mi reatingis mian antauan altecon, kaj tia mi restas. Ane necesas diri ke mi neniam denove mangis la lavendajn fruktojn, nek mangas ilin iuj bestoj au birdoj logantaj sur ci tiu insulo."

Ciuj tri fervore auskultadis tiun mirigan historion, kaj kiam gi finigis la Orko kriis:

"Cu vi do kredas ke la malhele purpura bero estas la antidoto por la lavendaf"

"Mi estas tute certa," respondis Pesim.

"Do gvidu min al la arbo tuj!" petegis la Orko, "car ci tiu eta formo kiun mi havas nun vere timigas min.”

Pesim zorge ekzamenis la Orkon.

"Vi jam estas sufice hida," diris li. "Se vi estus pli granda eble vi estus dangera."

"Ho, ne," Trot certigis lin; "la Orko estas nia bona amiko. Bonvolu gvidi nin al la arbo."

Pesim konsentis, kvankam iom kontrauvole. Li gvidis ilin dekstren, lau la orienta flanko de la insulo, kaj post kelkaj minutoj kondukis ilin al la rando de la arbaro kiu frontis la bordon de la oceano. Tie staris malgranda arbo sur kiu kreskas beroj malhele purpurkoloraj. La fruktoj aspektis tre allogaj kaj Kap'tano Vilcjo etendis manon kaj elektis beron kiu aspektis precipe dika kaj matura.

La Orko gis tiam restis staranta sur sultro de Trot sed nun gi flugis al la tero. Estis tiel malfacile por Kap'tano Vilcjo surgenuigi, pro la ligna kruro, ke la knabineto prenis de li la beron kaj tenis gin proksima al la kapo de la Orko.

"Gi estas tro granda por eniri mian buson," diris la uleto, rigardante la frukton flanke.

"Vi devos plurfoje mordi gin, mi supozas," diris Trot; kaj tion faris la Orko. Li bekis la molan maturan frukton kaj mangis gin tre rapide, car gi tre bone gustis.

Ec antau ol li finmangis la beron ili povis vidi la Orkon kreski. Apost malmultaj minutoj li reatingis sian naturan dimension kaj fiere pasadis antau ili, tute gojoplene pro sia transformigo.

"Nu, nu! Kia vi taksas min nunf" li demandis fiere.

"Vi estas tre maldika kaj rimarkinde hida," deklaris Pesim.

"Vi malbone taksas Orkojn," estis la respondo. "Ciu povas vidi ke mi estas multe pli bela ol tiuj aculoj kiujn oni nomas birdoj, kiuj estas nur lanugo kaj plumoj."

"El iliaj plumoj eblas fari molajn litojn," asertis Pasim.

"Kaj mia hauto bone servus kiel tamburajo," kolere respondis la Orko. "Malgrau tio, senpluma birdo au senhauta Orko neniel valorus al si mem, do ne necesas fanfaroni pri nia utileco post la morto. Sed, nur por la argumento, amiko Pesim, mi volas scii: kiel utilus vi se vi ne vivusf"

"Ne atentu tion," diris Kap'tano Vilcjo. "Li malmulte utilas ec nun."

"Mi estas la Rego de ci tiu Insulo, mi diru tion, kaj vi trudis vin al mia tereno," deklaris la vireto, sulkigante la frunton je ili. "Se al vi mi ne placas — kaj mi estas certa ke tiel estas, car mi placas al neniu alia — kial vi ne foriras kaj lasas min solaf"

"Nu, la Orko kapablas flugi, sed ne ni," klarigis Trot responde. "Ni neniel volas resti ci tie, sed mi ne scias kiel ni povus foriri."

"Vi povas reiri al la truo el kiu vi venis."

Kap'tano Vilcjo kapneis; Trot tremegis pro la penso; la Orko laute ridis.

"Eble vi ja estas la Rego ci tie," la ulo diris al Pesim, "sed ni intencas regi ci tiun insulon por ni mem, car ni estas tri kaj vi estas unu, kaj plejfortas ni."

La vireto ne respondis al tio, kvankam dum ili remarsis al la kabano lia vizago plej feroce mienis. Kap'tano Vilcjo kolektis amason da folioj kaj, helpate de Trot, preparis du komfortajn litojn en kontrauaj anguloj de la kabano. Apesim dormis en hamako kiun li pendigis de du arboj.

Ili ne bezonis telerojn, car ilia mangajo konsistis tute el fruktoj kaj nuksoj plukitaj disde la arboj; ili ne faris fajron, car la vetero estis varma kaj nenio estis kuirenda; mebloj mankis en la kabano krom la kruda tabureto sur kiu kutimis sidi la vireto. Li nomis gin sia «trono» kaj ili permesis ke li retenu gin.

Do ili logis sur la insulo dum tri tagoj, kaj ili ripozis kaj mangis gissate. Tamen, ili tute ne felicis pro tiu vivo, pro Pesim. Li konstante kritikis ilin, kaj kion ajn ili faris, kaj la tutan cirkauajon. Li trovis nenion bonan au admirindan en la tuta mondo kaj Trot baldau komprenis kial la iamaj najbaroj de la vireto portis lin al tiu insulo kaj lasis lin tie tute sola por ke li ne povu geni plu. Estis misfortune por ili ke iliaj aventuroj venigis ilin al tiu loko, car ofte ili preferus la ceeston de sovaga besto al la ceesto de Pesim.

La kvaran tagon felica penso trafis la Orkon. Ili ciuj cerbumadis pri ebla metodo foriri de la insulo, kaj diskutis tiun au tiun rimedon, sen trovi planon praktikan. Kap'tano Vilcjo diris ke li povus konstrui floson el la arboj, sufice grandan por porti ilin ciujn, sed kiel ilojn li havis nur tiujn du postrancilojn kaj ne eblis haki arbojn per tiel malgrandaj klingoj.

"Kaj supozu ke ni sukcesus flosi sur la oceano," diris Trot, "kien ni drivus, kaj kiom longe necesus por ke ni alvenu tienf"

Kap'tano Vilcjo devis agnoski ke li ne scias. La Orko povus forflugi de la insulo kiam ajn gi volus, sed la kuriozulo estis lojala al siaj novaj amikoj kaj rifuzis lasi ilin en tia soleca dizertita loko.

Sed kiam Trot urgis lin forflugi, dum tiu kvara mateno, la Orkon ektrafis la felica penso.

"Mi forflugos," diris li, "se vi ambau konsentos rajdi sur mia dorso."

"Ni estas tro pezaj; vi eble faligus nin," oponis Kap'tano Vilcjo.

"Jes, vi estas tro pezaj por longa veturo," agnoskis la Orko, "sed se vi mangus tiujn lavendajn berojn vi farigus sufice malgrandaj por ke mi povu facile porti vin."

Tiu kurioza propono surprizis Troton kaj si rigardis pensprofunde la parolinton dum si konsideris gin, sed Kap'tano Vilcjo malestime elspiris kaj demandis:

"Kio okazus al ni postef Ni malmulte utilus se ni estus nur kvin au ses centimetrojn altaj. Ane, S-ro Orko, mi preferas resti ci tie kia mi estas, ol esti fingrulo aliloke."

"Kial vi ne povus kunporti kelkajn malhele purpurajn berojn, kiujn vi mangus atinginte nian cellokonf" demandis la Orko. "Tiel vi povus regrandigi laudezire."

Trot kunfrapis siajn manojn pro gojo.

"Guste!" si kriis. "Ni faru tion, Kap'tano Vilcjo." l la maljuna velisto unue ne multe placis la plano, sed li pripensis gin zorge kaj ju pli li pensis des pli gi placis.

"Kiel vi sukcesus porti nin, se ni estus tiel malgrandajf" li demandis.

"Mi povus meti vin en paperan sakon, kaj ligi la sakon cirkau mian kolon."

"Sed ni ne havas paperan sakon," oponis Trot.

La Orko rigardis sin.

"Via sunkufo," gi diris post kelka pensado, "estas kava en sia mezo kaj havas du snurojn kiujn vi povus ligi cirkau mian kolon."

Trot deprenis sian sunkufon kaj rigardis gin kritikeme. Jes, gi ja povus facile enteni kaj sin kaj Kap'tanon Vilcjon, kiam ili estos mangintaj la lavendajn berojn kaj srumpintajn. Si ligis la snurojn cirkau la kolon de la Orko kaj la sunkufo farigis sako en kiu du hometoj povus veturi sen dangero elfali. Do si diris:

"Mi kredas ke ni agos tiel, Kap'tano."

Kap'tano Vilcjo gemis sed li ne povis fari logikan oponon escepte ke la plano sajnis al li tre dangera — kaj pli ol unumaniere dangera.

"Anaku mi opinias tion," diris Trot sobre. "Sed neniu povas resti vivanta sen kelkfoje eniri dangeron, kaj dangero ne nepre signifas ke oni damagigas, Kap'tano; nur ke ni eble damagigus. Do mi supozas ke ni devos riski tion."

"Ni iru serci la berojn," diris la Orko.

Ili diris nenion al Pesim, kiu sidadis sur sia tabureto kaj malfelice sulkis la frunton dum li gapis la oceanon, sed tuj komencis serci la arbojn sur kiuj estas la magiaj fruktoj. La Orko tre bone memoris kie kreskas la lavendaj beroj kaj gvidis siajn kompanojn rapide al la loko.