Бездакорная пакаёўка (на белорусском языке) - Кристи Агата. Страница 2

Мiс Марпл уздыхнула i сказала, што ў наш час усiм нам даводзiцца з чым-небудзь мiрыцца. Цяпер так цяжка запрашаць дзяўчат у вёску. Цi напраўду мiс Скiнер мяркуе, што робiць правiльна, звальняючы Глэдзiс?

- Ведаю, як цяжка знайсцi служанку, - прызналася мiс Лавiнiя. - У Дыверыксаў няма нiкога. Але там, я не здзiўляюся, - заўсёды свары, джаз усю ноч, застолле ў любы час. Гэта дзяўчына нiчога не разумее ў хатняй гаспадарцы. Мне шкада яе мужа! Потым Ларкiнсы зусiм нядаўна засталiся без служанкi. Я не здзiўляюся з iх страты, ведаючы характар суддзi i яго сняданак у шэсць гадзiн ранiцы - "Чота хазры", як ён яго называе. Да таго ж вечна мiтуслiвая мiсiс Ларкiнс. Праўда, у мiс Кармiчэл даўно служыць Жанет... Хоць, па-мойму, яна вельмi непрыемная жанчына i, вядома, запалохвае старую.

- Значыць, вы не можаце змянiць свайго рашэння наконт Глэдзiс? Яна ж слаўная дзяўчына. Я ведаю ўсю iх сям'ю, вельмi сумленную i прыстойную.

Мiс Лавiнiя адмоўна пакруцiла галавою.

- У мяне ёсць падставы, - важна сказала яна.

- Вы згубiлi брошку, я разумею... - цiха напомнiла мiс Марпл.

- Хто так гаворыць? Пэўна, дзяўчына. Праўду кажучы, я амаль упэўнена, што брошку ўзяла яна. Потым спалохалася i паклала яе ў шуфлядку. Вядома, зараз можна гаварыць усё што хочаш.

Яна перавяла гаворку на другое.

- Пайшлi наведаем Эмiлiю, мiс Марпл. Я думаю, яна будзе радая.

Мiс Марпл пакорна пайшла за мiс Лавiнiяй. Гаспадыня пастукала ў дзверы i, дачакаўшыся запрашэння зайсцi, завяла госцю ў лепшы пакой у кватэры. З-за прыапушчаных штораў у пакоi было змрочна. Мiс Эмiлiя ляжала ў пасцелi, вiдаць, цешылася змрокам i сваiмi пакутамi.

Слабае святло падала на худую iстоту з нерашучым паглядам i кучмай рыжых, сiвеючых, з кудзеркамi валасоў, закручаных вакол галавы. Галава яе была падобная на птушынае гняздо, аднак гнёзды птушкi робяць куды больш ахайна. У пакоi пахла адэкалонам, чэрствым бiсквiтам i камфарай.

Прыплюшчыўшы вочы, Эмiлiя Скiнер сказала, што сёння ў яе "дзень з найгоршых".

- Хворы чалавек ведае, - гаварыла яна далей меланхалiчным тонам, - якi ён цяжар для другiх. Лавiнiя вельмi добрая. Лавi, дарагая, я так не люблю турбаваць цябе, але калi б ты налiла маю грэлку так, як я хачу... Яна вельмi поўная i цяжкая, але калi яна не зусiм поўная, дык адразу астывае.

- Прабач, мiлая. Дай яе мне. Я крыху адалью вады.

- Можа, калi ты адальеш, яе пасля можна будзе зноў напоўнiць. Дома няма сухароў. Я думаю... Не, не, гэта не мае значэння. Я магу абысцiся i без iх. Крыху нямоцнай гарбаты i цытрынавы скрылiк. Няма цытрыны? Не, я не магу пiць гарбату без цытрыны. Мне здаецца, ранiцай малако было не зусiм памяшанае. Я не люблю гарбату з малаком. Гэта не мае значэння! Я магу абысцiся без гарбаты. Толькi я вельмi нядужая. Кажуць, вустрыцы памагаюць. Цiкава, цi смачныя. Не, не, толькi не сёння, i так турбот хапае. Я магу пачакаць да заўтра.

Лавiнiя выйшла з пакоя, мармычучы сабе пад нос нешта няскладнае пра прагулку на роварах у вёску.

Мiс Эмiлiя слаба ўсмiхнулася госцi i сказала, што яна цярпець не можа рабiць каму-небудзь лiшнiя клопаты.

Вечарам мiс Марпл сказала Эдне, што, вiдаць, мiсiя да Скiнераў не дала вынiкаў.

Яна ўстрывожылася, пачуўшы, што пагалоскi пра несумленнасць Глэдзiс ужо разнеслiся па вёсцы.

На пошце яе спынiла мiс Уэтэрбi.

- Дарагая Джэйн, ёй далi пiсьмовую рэкамендацыю, у якой сказана, што яна старанная, спакойная i прыстойная, але нiчога не сказана пра яе сумленнасць. А гэта, мне здаецца, важней за ўсё! Я чула, была нейкая непрыемнасць з брошкаю. Ведаеце, думаю, у гэтым нешта ёсць, бо нiхто не адпусцiць у наш час служанку, калi тут няма нiчога сур'ёзнага. Iм будзе вельмi цяжкй знайсцi каго-небудзь яшчэ. Дзяўчаты проста не хочуць iсцi ў Олд-Хол. Яны вяртаюцца дадому на выхадныя днi нервовыя. Вось пабачыце, Скiнеры не знойдуць нiкога, i, можа, тады гэта страшная iпахандрычная сястра ўстане i зробiць што-небудзь сама.

Вялiкае засмучэнне было для вёскi, калi стала вядома, што мiс Скiнеры праз агенцтва нанялi новую пакаёўку, якая адпавядала ўсiм сястрыным патрабаванням i была бездакорная.

- У рэкамендацыi за тры гады працы яе толькi хваляць. Яна хоча працаваць толькi ў правiнцыi i нават зарплату просiць меншую, чым у Глэдзiс. Я ведаю, што нам вельмi пашчасцiла.

- Ну, не кажыце, - сказала мiс Марпл, з якой мiс Лавiнiя падзялiлася гэтымi падрабязнасцямi ў рыбнай краме. - Вельмi ўжо гэта здаецца нечакана добрым, каб быць праўдаю.

Потым у Сент-Мары-Мiд чакалi, што "бездакорнасць" зменiць сваё рашэнне i ў апошнi момант адмовiцца прыехаць.

Аднак нiводнае прадказанне не спраўдзiлася, i ўсе бачылi, як прыслуга-золатка, звалi яе Мэры Хiгiнс, праехала на таксi па ўсёй вёсцы да Олд-Хола. Усе згадзiлiся, што яна прыгожая. Вельмi прыстойная жанчына, сцiпла i зграбна апранутая.

Калi другiм разам мiс Марпл наведала Олд-Хол з выпадку вярбоўкi кiяскёраў на царкоўнае свята, дзверы ёй адчынiла Мэры Хiгiнс. Яна i напраўду была нiбы пакаёўка вышэйшага разраду: гадоў пад сорак, акуратна ўкладзеныя чорныя валасы, ружовыя шчокi, круглявы стан, апранутая ў чорнае з белым фартухом i ў белым каптуры. "Вельмi добрая, старамоднага стылю служанка, - сказала пазней мiс Марпл. - Правiльнае вымаўленне, голас цiхi i пачцiвы, не тое што ў Глэдзiс - рэзкi, невыразны".

Мiс Лавiнiя была спакайнейшая чым звычайна. Яна пашкадавала, што не можа папрацаваць на свяце ў кiёску - занятая сястрою, - прапанавала значную грашовую кампенсацыю i абяцала купiць партыю сцiзорыкаў i дзiцячых шкарпэтак.

Мiс Марпл заўважыла, што гаспадыня вельмi добра выглядае.

- Я вельмi ўдзячная Мэры. Я задаволена, што пазбавiлася ад той дзяўчыны. Мэры напраўду неацэнная. Добра кухарыць i стол сервiруе выдатна; трымае нашу маленькую кватэру ў iдэальнай чысцiнi, штодзень выбiвае матрацы. I яна такая ўважлiвая да Эмiлii!

Мiс Марпл спыталася пра здароўе Эмiлii.

- О, небарака, нядаўна яна зноў захварэла. Вядома, не яе вiна, але гэта крыху цяжкавата. Хоча, каб ёй згатавалi што-небудзь, а калi гэта зробiш, гаворыць, што не можа есцi цяпер; праходзiць паўгадзiны, i яна зноў просiць тое самае, але ўсё ўжо астыла, i даводзiцца гатаваць зноў. Клопатаў шмат, але, на шчасце, Мэры, здаецца, не звяртае ўвагi на ўсё гэта. Яна гаворыць, што ўжо даглядала iнвалiдаў i разумее iх. Гэта такая падтрымка.