Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry. Страница 25

— Kia koketa ŝipeto, — ŝprucis el ŝi. — La plej koketa necesejo, eta kuirejo, ĉio. Sed nur du malgrandaj litoj. Kiel do ni ĉiuj dormos?

— Taĉmente, — mi gruntis; la sono de ŝia voĉo jam agacis min.

— Vi ĉiam estis ŝercisto, Jimĉjo. Mi opinias, ke estos plej bone, se mi dormos sube. Vi kaj via amiko povas trovi ian rimedon.

— Ian rimedon, juna sinjorino, ian? Kiel iu de mia aĝo trovu ian rimedon, kiam falos la malvarmaj nebuloj noktaj? — Sian koleron La Kuriero apenaŭ regis, sed ŝia hela rideto ŝajne ne konsciis pri tio.

— Mi certas, ke vi trovos rimedon, — ŝi diris. — Nun mi deziras halti ĉe la venonta urbeto, tiu. Mi foriris tiom haste, ke mi postlasis ĉiujn miajn aferojn. Vestaĵojn kaj ŝminkaĵojn, vi scias.

— Vi ne bezonus iom da mono por aĉeti tiujn aferojn, ĉu? — mi demandis ŝerce. Ŝi ignoris mian malfortan humuron kaj kapjesis.

— Ankoraŭ unu milo sufiĉos.

— Mi iras suben, — La Kuriero diris, kaj ne reeliris, ĝis mi estis liginta la boaton, kaj ŝi estis foririnta. Li portis du bierojn, kaj mi prenis unu kaj trinkis profunde.

— Murdo ne, — li diris firme.

— Murdo ne, — mi konsentis. — Sed tio ne implicas, ke ni ne povas ĝui la penson pri ĝi. Kion ni faru?

— Ni ne simple levu la ankron kaj foriru. Ŝi alarmus la policon post dek minutoj, kaj enpoŝigus la rekompencon. Ni devas pripensi tion, kaj pensi pli rapide ol ŝi. Tio, ke ŝi venis kun ni, evidente estis impulso. Ŝi avidas monon, kaj ni devos plu doni ĝin al ŝi. Sed fine ŝi decidos, ke ŝi havas sufiĉe de la nia, kaj denuncos nin por la rekompenco. Ĉu ni havas mapon surŝipe?

Tiu potenca cerbo laboris, mi certis pri tio. Mi demandis nenion sed trovis la mapon plej rapide. Li sekvis ĝin per sia fingro.

— Ni estas ĉi tie, mi pensas, jes, jen la preciza loko. Kaj laŭfluen, ĉi tie, estas la vigla urbo Valhalo. Kiam ni alvenos tie?

Mi strabis skalen, kaj mezuris la distancon per mia dikfingro.

— Ni povos alveni tie antaŭ ĝis la mezo de la posttagmezo morgaŭ, se ni ekiros frue.

Lia vizaĝo ekridetis tiom larĝe, ke liaj okuloj ĉifiĝis duonferme.

— Bonege, tute bonege. Tio sufiĉos tre bone.

— Kio sufiĉos?

— Miaj planoj, kiujn mi provizore kaŝas, ĉar restas neellaboritaj detaloj. Kiam ŝi revenos, vi devos konsenti kun mi, kion ajn mi diros; nur tion vi devos fari. Nun, la sekvanta tagordero. Kie ni dormos ĉi-nokte?

— Sur la riverbordo, — mi diris, irante suben. — Nia amiko havas la tutan monon, kiun mi kunportis, tial mi devas preni pli el nia stoko. Poste mi iros surborden por aĉeti tendon, dormosakojn, ĉiajn ekipaĵojn por komforte tendumi.

— Bonege. Mi restos sur la posteno ĝis via reveno.

Mi aĉetis ankaŭ bifstekojn, kaj aron da elegantaj boteloj de vino. Ni bezonis grandan ŝanĝon de la MakPorka kuirado. Kiam la suno proksimiĝis al la horizonto, mi ligis la boaton al arboj sur la bordo de verda herbejo, kie ni povis starigi nian tendon. La Kuriero, lipklakinte pri la viando, anoncis ke li pretigos la vespermanĝon. Dum li faris tion, kaj Lizbeta flegis siajn ungojn, mi martelis palisetojn kaj pretigis niajn litojn. La suno estis oranĝkolora globo sur la horizonto, kiam ni ekmanĝis. Estis bonege. Neniu parolis, ĝis ni finis. Kiam la fina peceto estis manĝita, La Kuriero suspiris, levis sian glason kaj trinketis, kaj suspiris sate.

— Kvankam mi mem kuiris ĝin, mi devas diri, ke la manĝo estis triumfo.

— Ĝi ja forviŝas la guston de la erinapraĵoj el la buŝo, — mi konsentis.

— Mi ne ŝatis la vinon. Aĉa. — Nur ŝia silueto estis videbla en la mallumo. Sen la kutima glora fizika akompano, ŝia voĉo, same kiel ŝiaj vortoj, ne estis tiom ŝatinda. Tamen al la malalta baso de La Kuriero mankis malico, kiam li denove parolis:

— Lizbeta — mi rajtas nomi vin Lizbeta, ĉu ne? Dankon. Lizbeta, ni alvenos en la urbon Valhalo morgaŭ, kie mi devos iri surborden kaj voki al mia banko. Nia kaso malpleniĝas. Vi ne dezirus, ke nia mono elĉerpiĝu, ĉu?

— Ne, mi ne deziras tion.

— Mi pensis, ke ne. Sed ĉu vi dezirus, ke mi iru al la banko kaj prenu por vi centmil spesojn en malgrandvaloraj monbiletoj?

Mi aŭdis ŝin spasme spiri. Poste ŝi blinde serĉis la lumŝaltilon, kaj la lumoj super la kajuto ŝaltiĝis. Ŝi severe rigardis La Kurieron, kaj la unuan fojon ekkoleris.

— Ĉu vi provas ludi per mi, maljunulo?

— Tute ne, juna sinjorino. Mi simple pagas por nia sekureco. Vi scias kelkajn faktojn, kiuj estas, ni diru, plej bone ne priparolataj laŭte. Mi opinias, ke tiu sumo estas prudenta pago por via silentado. Ĉu ne?

Ŝi hezitis, poste ekridis.

— Jes ja. Nur montru al mi la koloron de tiuj spesoj, kaj mi pripensos eĉ permesi al vi knaboj daŭrigi vian vojaĵon sen kompatinda mi.

— Kion ajn vi deziras, mia kara, kion ajn vi deziras.

Kaj li ne plu parolis pri la temo. Ni enlitiĝis mallonge post tio, ĉar penplenan tagon spertis ni ĉiuj. Lizbeta posedis la boaton, kaj ni havis la tendon. Kiam mi revenis, post kiam mi ŝaltis la alarmilojn por certigi, ke la boato ankoraŭ restos tie matene, La Kuriero jam ronkegis. Antaŭ ol mi mem ekdormis, mi konsciis, ke, kion ajn li planis, ni havis almenaŭ ankoraŭ unu tagon da libereco, antaŭ ol Lizbeta pensos pri kontakti la policon. La logo de mono garantios ŝian silenton. Dum mi ekdormis, mi konsciis, ke La Kuriero sendube planis tion.

Ni zumis laŭ la rivero unu horon post tagiĝo, malgraŭ la plendoj de Lizbeta. Ŝi elvenis poste, kaj ŝia kolero baldaŭ malaperis pro prelego de La Kuriero pri mono. Li priskribis la renton, kiun ŝiaj investitaj spesoj povos gajni, sen elspezi iom ajn el la kapitalo; aludis papilie al la varoj, kiujn ŝi baldaŭ aĉetos; kaj ĉarmis ŝin kiel serpento kuniklon. Mi tute ne sciis, kio estis lia plano, sed mi ĝuis ĉiun momenton.

Meze de la posttagmezo mi ligis la boaton en la jaĥtostacio ĉe la kanalo, kiu duonigas Valhalon. La urbocentro estis proksima, kaj La Kuriero, kun la barbo kombita kaj la liphararo turnita, aspektis ordema kaj serioza.

— Tio ĉi ne postulos longan tempon, — li diris, kaj foriris. Lizbeta rigardis lin, jam nervoze atendanta.

— Li vere estas tiu, kiun oni nomas La Kuriero, — ŝi diris, kiam li estis foririnta.

— Mi ne scius pri tio.

— Ne provu trompi min. Mi vidis la 3Vajn filmojn, kiel iu liberigis lin. Malgrandulo kun liphararo. Devis esti vi.

— Estas multaj liphararoj en la mondo.

— Mi neniam pensis, kiam mi vidis vin en la lernejo, ke vi finos ĉi tiel.

— Mi pensis same pri vi. Mi admiris vin de malproksime.

— Same ĉiuj adoleskaj knaboj en la lernejo. Ne pensu, ke mi ne sciis tion. Ni ridis pri tio: li kiel instruisto, kaj…

Ŝi eksilentis kaj minace rigardis min, kaj mi ridetis dolĉe kaj iris suben por lavi la vespermanĝajn kaj matenmanĝajn telerojn, kiujn ŝi tiom zorge estis ignorinta. Mi ĵus finis, kiam estis saluto de la bordo.

— Hoj! Permeson enŝipiĝi!

La Kuriero staris ĉe la bordo de la doko, ridetanta kaj grandioza. Lia nova vestokompleto sendube kostis malgrandan trezoron. La teko, kiun li levis, ŝajne estis farita el ia vera bestofelo, kun akcesoraĵoj el brila oro. La okuloj de Lizbeta estis larĝaj kiel tasteleretoj. La Kuriero surŝipiĝis kaj donis al ni konspiran okulsignon.

— Plej bone ni iru suben, antaŭ ol mi montros al vi la enhavon de tiu ĉi teko. Ĝi ne estas por la okuloj de la mondo.

Lizbeta antaŭiris, kaj li tenis la tekon ĉe sia brusto, ĝis mi ŝlosis la pordon. Tiam li balais la paperojn de sur la tablo planken, metis la tekon en la mezon, kaj kun tantaliga precizeco malŝlosis kaj malfermis la tekon.

Eĉ mi estis imponita. Estis multe pli ol la centmil. Lizbeta fiksrigardis ĝin, poste etendis la manon kaj eltiris faskon de milspesaj monbiletoj.

— Aŭtentikaj? Ĉu ili estas aŭtentikaj? — ŝi demandis.

— Garantiitaj, rekte el la monfarejo. Mi mem certigis pri tio. — Dum ŝi atentis la monon, li turnis sin al mi. — Nu, Jim, ĉu ĝenus vin fari al mi komplezon? Ĉu vi trovus ian ŝnuron — mi certas, ke vi scios, kion vi bezonos. Mi deziras ankaŭ plenan silenton, dum vi ligos tiun ĉi knabinon, por ke ŝi ne povu movi sin.