Shakespeare's Sonnets in Latin - Шекспир Уильям. Страница 16

O quibus unde datis a viribus, artis opisque

Indiga nativae, tu mea corda regis,

Meque fidem his oculis ipsius demere cogis

Iurando nitidam luce carere diem?

Vnde in flagitiis haec te commendat agendi

Gratia, dum tentas infima quaeque mali?

Nam genio sive arte valent, tua pessima, virgo,

Iudice me cunctis sunt potiora bonis.

Admonuit quisnam fore te mihi pluris habendam,

Quo plura acciperem cur odiosa fores?

O si ludificent alii quod amabile duco,

Non ideo tibi sum ludificandus ego.

Si non digna meum movisti cordis amorem,

Propterea fuerim dignior ipse tuo.

CLI

Si puer insipiens amor est nescitque pudorem,

Hunc ab eo genitum quis mihi nescit homo?

Blanditiis igitur nihil in me sequius urge,

Cara, meae et fraudis ne videare caput.

Proditus a te nam prodo simul ipse, puella,

Omnia naturae nobiliora meae.

Principio hoc pectus mens improba concitat, esse

Significans in qua dulce triumphet amor;

Ille tuum ad nomen surgit, nec plura moratus

Vt spolium felix te sibi deinde notat;

Quo tumidus fastu, contentus ad infima servit

Ille tibi obsequiis stetve cadatve tuis.

Nec pudet illorum carissima donec habetur

Haec mihi, cui iusto munere fungor amans.

CLII

Si, quod habes notum, te sum periurus amando,

Bis tuus in me fit, Cynthia, falsus amor;

Primum ob iura tori violata iugalia, deinde

Per nova pacta odiis iam temerata novis.

Cur tamen haec in te periuria bina notavi

Ad mea viginti? falsior ipse fui.

Ludibrii causa tibi vota mea omnia dixi,

Pectore sic erga te mihi lapsa fides!

Quae mihi non conficta tuo de corde benigno,

Deque fide ingenua, vel pietate tua?

Te magis et clarans habui mea lumina clausa,

Vel potius visus infitiata suos;

Namque tua in specie iuravi multa, nefandum

Ludibrio veri sic adiisse deos!

CLIII

Deposita taeda sopitum invenit Amorem

Silvia, Dianae fida ministra deae;

Nec mora, confestim gelidae convallis in imo

Fonte cupidineam deprimit illa facem.

Cuius ab igne aliquid trahit immortale caloris

Fontis aqua in sese, perpetuumque tenet;

Crevit Aquis nomen Calidis, divinaque lymphae

Ad nova morborum fertur inesse salus.

Igne meae ex oculis dominae fax ipsa novatur,

Quam puer experiens ad mea corda movet;

Aeger opem fontis cupio, morosus et hospes

Huc feror, at nihilum suppeditatur opis.

Vnde Cupido ignem petiit, fons ille salutis

Vnus erit, dominae lumina nempe meae.

CLIV

Parvus Amor fertur somno cubuisse, sibique

Ad latus igniferam deposuisse facem;

Multaque nympha, quibus decretum vivere caste,

Praeteriisse; harum pulchrior una fuit,

Illaque virgineis capit ignem interrita palmis

Qui calefecisset pectora mille virûm;

Sic ardoris inexpleti dominumque ducemque

Per somnum exarmat virginis una manus!

Fonte face exstincta caluit fons tempus in omne,

Lymphaque morbosis inde salubris iit.

A domina laesus veni medicandus ad oram

Ipse, quod expertus certa referre queo:

Non ope lympharum possis exstinguere amorem,

Eius enim gelidas calfacit ardor aquas.

Note

The Sonnets of William Shakespeare with a Latin Translation by Alfred Thomas Barton. Edited, with a prefatory note, by John Harrower. Published at Fourteen Henrietta Street, Convent Garden, London by Martin Hopkinson and company Limited MDCCCCXXIII. This web-edition © 2004 Claude Pavur, S.J. of . This material is made freely available for non-commercial educational use.