La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank. Страница 13

Kap'tano Vilcjo nun prenis el sia poso la lignan skatoleton kun la glitkovrilo kaj elprenis la tri purpurajn berojn, kiuj ankorau estis tute bonstataj.

"Mangu tiujn," li diris, kaj li donis ilin po unu al ciu el la birdoj. Ili obeis, kaj trovis la fruktojn tre placgustaj. Apost kelkaj sekundoj ili komencis grandigi kaj ili tiel rapide grandigadis ke Trot timis ke ili tute ne cesos. Sed fine ili ja cesis grandigi, kaj tiam ili estis multe pli grandaj ol la Orko, kaj preskau tiel grandaj kiel plenkreskaj strutoj.

Al Kap'tano Vilcjo multe placis tiu rezulto.

"Nun vi ja povas facile porti nin," diris li.

La birdoj cirkaupasis fiere, multe placite de sia giganta dimensio.

"Tamen mi ne komprenas," diris Trot dubeme, "kiel ni rajdos sur iliaj dorsoj sen forfali."

"Ni ne rajtos sur iliaj dorsoj," respondis Kap'tano Vilcjo. "Mi faros svingilojn sur kiuj ni rajdos."

Li do petis la Bululon doni al li iom da snurego, sed tion la viro ne havis. Tamen li havis malnovan grizan vestokompleton kiun li volonte donacis al Kap'tano Vilcjo, kiu tondis la stofon en striojn kaj tordis gin tiel ke gi estis preskau fortika kiel snurego. Aper tiu stofo li ligis al ciu birdo svingobreton kiu pendis sub giaj piedoj, kaj Buton-Brilo provflugis en unu el ili por pruvi ke gi estas sekura kaj komforta. Kiam cio ci estis arangita unu el la birdoj demandis: "l kie vi volas ke ni portu vinf"

"Nu, nur sekvu la Orkon," diris Kap'tano Vilcjo. "Li estos nia gvidanto, kaj kien ajn flugos la Orko vi flugu, kaj kie ajn la Orko surterigos vi surterigu. Cu vi konsentasf"

La birdoj deklaris ke ili plene konsentas, do Kap'tano Vilcjo konsiligis kun la Orko.

"Dumvoje ci tien," diris tiu kuriozulo, "mi rimarkis largan sablan dezerton live de mi, sur kiu estis nenia vivantajo."

"Do prefere ni fortenu nin de gi," respondis la velisto.

"Tute ne," insistis la Orko. "Mi trovis, dum miaj veturoj, ke la plej placaj landoj ofte kusas meze de la dezertoj; do mi opinias ke estus sage se ni flugus trans tiun dezerton kaj trovus kio kusas preter gi. Car en la direkto el kiu ni venis kusas la oceano, kiel ni bone scias, kaj preter ci tie estas ci tiu stranga Lando Mo, kiun ni ne deziras esplori. Unuflanke, kiel ni povas vidi de ci tiu monto, estas larga ebenajo, kaj aliflanke la dezerto. Arilate al mi, mi vocdonas por la dezerto."

"Kion vi diras, Trotf" demandis Kap'tano Vilcjo.

"Estas tutegale al mi," si respondis.

Neniun trafis penso demandi al Buton-Brilo pri lia opinio, do decidigis ke ili flugu trans la dezerton. Ili adiauis la Bululon kaj dankis lin pro liaj afableco kaj komplezemo. Apost tio ili sidigis sin en la svingilojn — unu por ciu birdo — kaj diris al la Orko ke li komencu flugi kaj ili sekvos.

La kirla movigo de la vosto de la Orko alarmis la birdojn unue, sed post lia iometa forflugo ili altigis en la aeron, portante siajn pasagerojn facile, kaj flugis per fortaj reguloj batoj fare de la grandaj flugiloj sekvante sian gvidanton.

Capitro 9

La Regno Omenlando

Trot rajdis pli komforte ol si anticipis, kvankam la svingilo balancigis tiom ke si devis firme teni per ambau manoj. La birdo de Kap'tano Vilcjo sekvis la Orkon, kaj post gi venis Trot, dum Buton-Brilo sekvis post si. La procesio estis impona, sed domage estis neniu por vidi gin, car la Orko direktis sin rekte cele la grandan sablan dezerton kaj kelkajn minutojn post la ekflugo ili estis alte super la larga nenilando, kie neniu vivanto povus ekzisti.

La knabineto pensis ke la loko estus mava se la birdoj senfortigus, au se la stofaj snuregoj rompigus; sed kvankam si ne povis ne esti iomete nervoza kaj malkvieta si fidis la gigantan kaj brilpluman birdon kiu sin portas, kiel ankau la scipovon de Kap'tano Vilcjo tordi kaj ligi snuregon por ke gi ne rompigu.

Tiu estis rimarkinde granda dezerto. Anenio rompis la monotonan vidajon kaj ciu minuto sajnis horo kaj ciu horo tago. Amalagrablaj fumoj kaj gasoj levigis el la sablaro, kiuj estus mortigaj por la veturantoj se ili ne estus tiel altaj en la aero. Ec malgrau sia alteco Trot komencis malsanigi, sed subite spiro da pli fresa aero plenigis sian nazon kaj rigardante antauen si vidis grandan nubon de rugeta nebulajo. Ec dum si demandis al si kio gi eble estas, la Orko plongis kurage en la nebulon kaj sekvis la aliaj birdoj. Si povis vidi nenion dum kelka tempo, nek la birdo portanta sin povis vidi kien iris la Orko, sed gi pluflugis tiel fortike kiel antaue kaj post kelkaj momentoj la nebulo estis malantau si kaj la knabino vidis plej belan pejzagon etendigantan sube gis gi estis ekster sia vidpovo.

Si vidis erojn da arbaro, verde vestitajn montetojn, kampojn da blovigantaj grenoj, fontojn, riverojn kaj lagojn; kaj tra la tuta sceno distrovigis grupoj de belaj domoj kaj kelkaj grandiozaj kasteloj kaj palacoj.

Super tiu tuta gojiga pejzago — kiu lau la alta situo de Trot aspektis belega pentrita bildo — estis rozkolora brilo kian ni kelkfoje vidas en la okcidento je la sunsubiro. Tiuokaze, tamen, ne estis nur en la okcidento sed cie.

Ne mirigas ke la Orko pauzis por cirkliri super tiu bela lando. La aliaj birdoj imitis lian agon, ciuj okulumis la lokon egale placate. Kaj, kvazau unuanime, la kvaro grupigis kaj nerapide velis suben. Tio portis ilin al tiu parto de la nove trovita lando kiu bordis la randon de la dezerto; sed estis same bele tie kiel aliloke, do la Orko kaj la birdoj surterigis kaj la tri pasageroj tuj eliris de siaj svingiloj.

"Ho, Kap'tano Vilcjo, cu ne estas bonegef" kriis Trot ravate. "Kiel bonfortunaj ni estis, trovante ci tiun belan landon!"

"La lando aspektas iom altklasa, mi agnoskas, Trot," respondis la maljuna velisto, cirkaurigardante, "sed ni ankorau ne scias kia estas gia popolo."

"Neniu povus logi en tia lando sen esti felica kaj bona — mi certas pri tio," si diris fervore. "Cu vi pensas alion, Buton-Brilo?"

"Mi ne pensas, guste nun," respondis la knabeto. "Lacigas min pensi, kaj mi neniam sajnas gajni per tio. Kiam ni vidos la homojn kiuj logas ci tie ni scios kiaj ili estas, kaj nen'om da pensado sangos ilin."

"Estas tute vere," diris la Orko. "Sed nun mi volas fari proponon. Dum vi konatigos kun ci tiu nova lando, kiu aspektas enhavi cion felicigan, mi deziras pluflugi — tute sola — por trovi cu mi vidos mian hejmon aliflanke de la granda dezerto. Se jes, kompreneble mi restos tie. Sed se mi malukcesos trovi Orklandon mi revenos al vi post semajno, por trovi cu mi povos pli helpi vin iel."

Ili bedauris perdi sian kuriozan akompananton, sed ne povis oponi la planon; do la Orko adiauis ilin kaj rapide altigis en la aeron, transflugis la landon kaj baldau ne plu estis videbla pro sia fordistanco.

La tri birdoj portintaj niajn amikojn nun petis permeson retroiri al siaj propraj hejmoj, dirante ke ili fervoras montri al siaj familioj kiom grandaj ili farigis. Do Kap'tano Vilcjo kaj Trot kaj Buton-Brilo ciuj elkore dankis ilin pro ilia helpo kaj baldau la birdoj komencis sian longan flugon cele la Landon Mo.

Nun forlasitaj en ci tiu nekonata lando, la tri kamaradoj elektis belan vojeton kaj komencis lauiri gin. Ili kredis ke tiu vojeto kondukos ilin al grandioza kastelo kiun ili vidis for, giaj turetoj altis multe super, la cirkauantaj arboj. Gi ne aspektis tre distanca, do ili promenis nerapide, admirante la belajn filikojn kaj florojn kiuj bordis la vojeton kaj auskultante la kantadon de la birdoj kaj la komfortigan cirpadon de la cikadoj.

Baldau la vojeto kondukis ilin trans monteton. En valo preter la monteto estis dometo cirkauata de florbedoj kaj fruktarboj. Dum ili proksimigis ili vidis sur la ombrumata verando de la dometo placaspektan virinon kiu sidas inter grupo de infanoj, al kiuj si rakontas. La infanoj rapide vidis la fremdulojn kaj kuris cele ilin kriante pro surprizo, tiel ke Trot kaj siaj amikoj farigis la centro de scivolema grupo de infanoj kiuj ciuj babiladis ekscitite. La ligna kruro de Kap'tano Vilcjo sajne mirigis la infanojn, car ili ne povis kompreni kial li ne havas du viandajn krurojn. Tiu atento sajne placis al la maljuna velisto, kiu ame karesis la kapojn de la infanoj kaj poste, levante sian capelon salute al la virino, li demandis: