Пан Лес - Сыс Анатоль. Страница 15

Не хавай не хавай ня жахайся за сьпіною крылаў

прывыкай прывыкай да ўродства мая ўродачка

а ідзі ў луг луг луг там зялёныя астравы астравы

астравы белыя журавы журавы журавы

а ідзі ў поле поле поле там чорныя груганы груганы

груганы

а ўсё лепей

яны не задзяўбуць не абплююць не абалгуць

ідзі ідзі ідзі а навучаць лётаць лётаць лётаць

ідзі ідзі ідзі а людзей пабачыш зь нябёсаў нябёсаў нябёсаў

а скубанеш пёрачка не баліць баліць баліць

а кінеш ім залаценькае ценькае ценькае

а залюбуюцца табою замілуюцца

а паўзьбягаюць на горкі горкі горкі

а паўзьлазяць на стрэхі стрэхі стрэхі

а з горак пакоцяцца пакоцяцца галоўка закружыцца

а са стрэхаў скокнуць скокнуць ножкі вывіхнуць

а ты паплач паплач паплач над бяскрыдлымі

а ты прысядзь прысядзь прысядзь не на іх двары

а ты прысядзь прысядзь прысядзь на зялёныя астравы

там з вачэй сьлёзы выцеруць з сэрца стрэмкі выцягнуць

белыя журавы журавы журавы.

Ружа

Маё жыцьцё — гняздо з калючых руж.

Не Беларусь, маё жыцьцё — Радзіма.

О Божа-мазахіст — і я, бы вуж,

дзяру зь сябрамі скуру каля Рыма.

Ты ведаеш па імені усіх,

Ты ж сам прызнаў: было спачатку слова,

і мне м а ё ты вымавіў услых

і не габрэйскай, а тутэйшай мовай.

I ружу ружай ты назваў

і даў,

я да крыві скалоў дзіцячы рукі,

ня Ты,

я сам крыві сваёй жадаў —

Твой вучань — вымаўляў з табою гукі

радзіннай кветкі,

цёплай, быццам кроў

Айца, і Сына, і Сьвятога Духа.

О Божа — мазахіст уласных слоў,

глядзі мне ў вочы —

там любоў і скруха.

*** Журавы сьпяваюць паланэз…

Журавы сьпяваюць паланэз і іх

не шкада над беднай Беларусьсю

я паэт прыгоннае паэзіі

і такім да сьмерці застануся

журавам ня трэба ў зорнае жніво

з поўняй на гарбу ляцець на паншчыну

колькі б нас пасьля Купалы ні жыло —

плюнеш — не паэты — самазваншчына.

*** Я зжэр бы свой народ…

Я зжэр бы свой народ,

бы зерне ў недарод,

і, як віном,

сваёй крывёй запіў бы.

На Захад ды на Ўсход

жыве чужы народ —

скарміў бы іх арлам

свае ваніты,

вярнуўся б да Зямлі,

бы ядам да зьмяі,

вярнуўся б да адзінае жанчыны,

прамовіў бы: каб нам

ня біць паклон арлам —

Айчыне трэба новыя мужчыны!

Таму і зжэр народ,

бы зерне ў недарод,

бо згаладаўся я

бяз долі й волі.

Растаў Харонаў лёд,

пярэйдзем Сьцікс уброд,

зачнем, Айчына, сына ў чыстым полі.

Вам, на ложку зямным

I калі на радзіме я зьбяру ўсіх сьляпых

каля сініх вачэй, каля сініх вазёраў,

запрашу іх за стол, як законны жаніх

ды на кут пасаджу сваё гора,

а на твар і на сьмех напушчу весялосьць

і на вусны — усьмешку, як вестку,

запытаю гасьцей: ці відушчы хто ёсьць,

каб падняў першы тост за нявесту.

Каля сініх вачэй, каля сініх вазёр

той, хто помніў мяне з маладосьці,

калі цноту ўначы забіраў я у зор,

падаў зь неба, ламаў юны косьці,

той, хто помніў мяне, скажа тост,

той, хто самы сьляпы ды відушчы.

Стане ціхім мой хвэст, як пагост

каля сініх вазёраў у пушчы,

бы ў зялёным бурштыне застынуць зьвяры

у лістоце. Бы ў сінім бурштыне

не ў сьвяточнай кашулі,

а у змроку вярыг

я зьнявечанай зоркай застыну.

А зямныя нявесты, калі засынаюць мужы,

страшным шлюбам пабраныя з ноччу,

з-пад падушак пасажных дастаюць нажы,

сьпячым выкалюць сінія вочы.

А я ў змроку вярыг

веру любай сваёй

і стальнога пяра не хаваю,

як законны жаніх,

боскай шлюбнай зарой

сам лязом ёй пад сэрца пыраю.

Вам, на ложку зямным,

не спасьцігнуць мой кайф —

вы з крываваю зоркай ня спалі —

разгадайце ж наколку на босых нагах

у Ісуса Хрыста:

«ОНИ ВСТАЛИ!»

*** Я п'ю адзін чырвонае віно…

Я п’ю адзін чырвонае віно

і вам налью, а мне крыві наліце,

сваёй крыві — чужой не падманіце,

я п’ю адзін, я кроў ня піў даўно.

*** У кніжцы маёй безыменнай…

У кніжцы маёй безыменнай,

над вершам маім безназоўным,

на белай як сьнег паперы

сузор’е ўзышло з трох зорак —

трынаццатым знакам «Сэрца».

Ды я з той пары самотны,

начамі сачу за небам —

у пыле нямых сузор’яў

там з лукам Стралец блукае.